Deel I: Costa Rica, La Fortuna

Na een paar tripjes naar Azië, dachten wij: laten we eens de andere kant op reizen. Gezien Costa Rica op het wenslijstje van Nancy stond, was de beslissing snel gemaakt: het land wat bekend staat om zijn natuur, eco-toerisme, relaxte vibe en heel veel beestjes (wij houden van beestjes!!).

We hebben de juiste keuze gemaakt, want ondanks het momenteel regent, genieten we van het schouwspel wat zich voor ons afspeelt, vanaf het balkon op onze lodge: terwijl we dit verslag schrijven zien we verschillende soorten exotische vogels (oa. kolibries) die van tak naar tak vliegen. De Arenal vulkaan die tot 4 jr. geleden nog actief was, wordt onthuld door de langzaam wegtrekkende wolken, en we horen een koor van jungle geluiden die we nog nooit eerder hebben gehoord.

Even een stapje terug, het is donderdag 12 maart en om 5u (veel te vroeg!) gaat de wekker voor het begin van ons avontuur. Er staat een totale reistijd van 19u op de planning om in Costa Rica te komen (2x overstappen). Die tweede overstap in Miami wordt een verblijf, door de uitbarsting van de Turrialba vulkaan, die zo'n grote berg as en rook uitspuwt dat er 2 dagen geen vluchten in en uit San José gaan. Richard was nog nooit in de USA geweest, dus weer een continent afgevinkt! Even flink shoppen en een bezoekje aan Miami South Beach door toedoen van de vulkaan, we vervelen ons niet. Maar we willen zo snel mogelijk door, helaas zijn we niet de enige gestrande reizigers. Alle vluchten zitten bomvol, en na 2 foute boekingen van American Airlines, worden we alsnog op een al volle vlucht geplaatst. We zijn zo lucky dat een ander tegen een vergoeding van $400 een latere vlucht neemt.

Zaterdag komen we dan eindelijk aan en pikken we onze 4wheeldrive auto op. Onze rit naar de eerste bestemming duurt 4uur, deels door de bergen. Sommige wegen hier zijn beter dan de wegen van onze zuiderburen, op andere plekken is de weg.... uhhh...simpelweg weg. In de hoofdstad moeten we toch even met onze ogen knipperen: zien we dat nu echt?: een hoelahoepende meid op het zebrapad die voor de auto"'s een show weggeeft terwijl het stoplicht op rood staat.

In Costa Rica kennen ze bijna geen straatnamen. Het is een beetje zoeken en vragen onderweg. Tip: zorg ervoor dat je coordinaten weet te gebruiken in je GPS.
De nog maar net geopende Tifakara lodge in La Fortuna was een verademing. Een warm ontvangst van de jonge manager en kok was helemaal "pura vida". De lodge bestaat uit 4 huisjes, dus de kleinschaligheid zorgt ervoor dat men alle aandacht krijgt. De kok heeft passie voor zijn vak, dat merk je aan de enthousiaste manier waarop hij over zijn zelf samenstelde gerechten praat. Hij kijkt graag naar de reactie wanneer de eerste hap van het eten wordt genomen. Het toeval wil dat de Costa Ricaanse manager hetzelfde als Nancy heeft gestudeerd op de Erasmus, bij ons om de hoek heeft gewoond, en waarschijnlijk dat we elkaar onbewust een paar keer gezien hebben, terwijl we onze boodschappen in de AH deden.

De volgende dag is onze eerste echte dag in Costa Rica. Hij begint vroeg (6u), maar ditmaal niet door de wekker. Buiten barst er een koor van geluiden los. Opvallend is dat ieder diersoort net op een andere tijdstip aan zijn serenade begint. Geboeid en nog een beetje suf hebben we liggen luisteren, niet wetend dat er zulke geluiden bestonden.

Na een typisch Costaricaans ontbijt (rijst met bonen, ei, kaas, gefrituurde banaan) zijn we vertrokken naar de 80 meter hoge waterval en de "Hanging Bridges". Voor de waterval moesten we een kwartier lang afdalen voordat we in de watergeslepen vallei aankwamen. De met mos bedekte stenen en het zuivere water maakte dat het er sereen aanvoelde, maar het water dat van 80 meter hoogte naar beneden donderde, zorgde tegelijkertijd voor een indrukkenwekkend gevoel.

De Hanging Bridges was een 3 kilometer lange hike door een misschien wel eeuwenoud bos hoog in de bergen. De bomen zijn bedekt met andere planten die als soort parasieten op en om de boom leven. Tijdens de tour zijn er verschillende stalen, loshangende, nogal wiebelende bruggen, waarvan de langste 100 meter is. Op het moment dat je op de brug om je heen kijkt, zie je pas hoe enorm hoog je staat en hoe adembenemend het uitzicht is. Geen enkele foto doet recht aan het uitzicht over de vallei en de indruk van het geheel als je daar al bungeld op een brug tussen de toppen van eeuwenoude bomen staat. De lichte regen zorgde voor een zuivere lucht en de geluiden van beesten die uit het oerwoud opstegen maakten de ervaring compleet.