Deel III: Guanacaste

Na de spannende tocht van gisteravond zijn we vroeg gaan slapen (9u). Het grappige in Costa Rica is dat je je automatisch aanpast aan het ritme van de natuur. Vroeg slapen, vroeg opstaan, want het luide gebrul van de brulapen (van 2 km ver te horen) en vogels ga je vanzelf vroeg uit de veren.

Omdat we gisteren in het donker zijn aangekomen, hebben we niet veel gezien van onze lodge of omgeving. De score op Tripadvisor (een 10, o.b.v 40 beoordelingen) zorgt ervoor dat we hoge verwachtingen hebben van de lodge. Terwijl de golven vreedzaam op de achtergrond ruisen, worden we gewekt door de beesten om ons heen. We worden wakker in ons houten huisje op de top van een berg. Nieuwsgierig doen we de gordijnen open en wowwww... wat een uitzicht! We zitten op een berg met een superpanoramisch uitzicht. Het groen van de boomtoppen loopt over in het strand, en de golven kenmerken het begin van de zeelijn van de Pacifische Oceaan die reikt tot aan het einde van de horizon.

Leken gisterenavond de ramen nog zwart door de nacht, nu heb je door elk raampje een adembenemend uitzicht. Elk raam is als een levend schilderij als je naar buiten kijkt. In plaats van een spiegel boven de wastafel, heb je vrij uitzicht op de groene jungle en de bergen op de achtergrond. Is het niet veel mooier 's ochtends als je wakker wordt de natuur in al zijn schoonheid en ochtendgloren te zien, in plaats van jezelf? Wat ook heerlijk is, is het douchen met uitzicht op de jungle en bergen, terwijl de frisse berglucht op je huid zorgt voor de nodige afkoeling... Je waant je gewoon vrij in de natuur!

We zijn gaan ontbijten en krijgen vers gemaakt Frans brood, fruit, eieren en beleg. Gezien Nancy altijd nieuwsgierig is, vraagt ze hoe het Franse gezin hier is gekomen. Het blijkt, dat de ouders van 2 kinderen (14 en 9) twee jaar terug moe waren van hun baan en de Europese way of living. Na alles verkocht te hebben zijn ze met alleen een paar koffers naar Costa Rica vertrokken. Ze kenden zowel de taal als het land niet, en hadden daar eerst hard aan gewerkt. Vervolgens hebben ze het land overgekocht van een boer die er koeien hield en zijn toen deze prachtige lodge gaan bouwen. En gelukkig maar, want anders zaten we hier nu niet!

Wij gaan de buurt verkennen. Dit is een echt, authentiek en onaangetast stukje Costa Rica. Stel je voor dat de pinautomaat en tankstation zich 40km verder op bevinden en met de hobbelige wegen het 2uur duurt om er te komen. In Costa Rica heb je héél veel kleine supermarktjes met met een beperkt assortiment, een soort van Nederlandse avondwinkels zeg maar. De prijzen zijn er trouwens gelijk aan de Nederlandse avondwinkels! Toch is alles er te krijgen, je moet alleen weten waar je moet zoeken. Zo haalt de eigenaresse hondenvoer bij de locale apotheek die dit "gewoon" achter heeft liggen.

Het is zo niet toeristisch dat de Tico's (zo noemen de locals zich) zelfs geen Engels spreken. Dus Richard moet een beroep doen op dat ene jaartje Spaans uit 1 gymnasium. Met handen en voeten en toch ook wat Engelse woorden (Spanglish) lukt het. Op advies van de eigenares gaan we naar een hotel 10km verderop en huren we voor 10$ P.p. een kayak (heel goedkoop voor Costa Ricaanse begrippen want alles heeft hier gewoon Europese prijzen en dan nog eens toeristische prijzen ook). Maar in dit stuk van Costa Rica is bijna geen toerist te bekennen, alleen Tico's en Tica's.

We zijn de enige die de mangrove opgaan. Dit is een smalle rivier, omringd door bomen, die in directe verbinding staat met de zee. Het is er doodstil en de stroming gaat, doordat het vloed is, landinwaarts. De voor het oog oneindige rij bomen met per boom tientallen dunne wortels oogt een beetje spookachtig. Dit samen met het gekraak van de dunne wortels zorgt ervoor dat de rillingen over Nancy's rug lopen. Niet te dicht langs de kant zegt ze, en een beetje angstig vraagt ze zich af of er krokodillen zijn. We peddelen de mangrove in met verwachting een hoop jungle beestjes te zien. Nancy spot er het eerste beest: ze zegt iets met zwarte vinnen te zien, wat net naar beneden duikt... Richard vraagt of het een dolfijn of een haai is. Als het weer naar boven komt blijkt het... gelukkig, een snorkelaar. Maar diep in de mangrove is er echt geen mens te bekennen. Het voelt er echt sereen, en tegelijk bijna beangstigend aan.. De jungle overheerst hier! We zien enkele exotische vogels, we horen geristel en brulapen op de achtergrond. Als het tij keert dobberen we vanzelf weer terug naar de plaats waar we zijn opgestapt. We liggen in de kayak, Nancy heeft de angst achter zich gelaten en valt bijna in slaap door het geschommel en de vredige stilte...

Op weg naar een strand dat was aangeraden door de eigenaresse, vinden we nog een ander stukje strand. Het waait er hard, de zee is ruw en het strand is zowel naar links als rechts compleet verlaten. Op het strand zien we een grote stronk uitgedroogd hout. Wat het verlaten aanzien van dit strand helemaal compleet maakt, is de zwarte aasgier die toevallig op de houten stronk zit. Richard probeert er zo dicht mogelijk bij te staan om ermee op de foto te komen. Terwijl het nog een laatste blik op ons werpt slaat de aasgier zijn grote vleugels uit. Terwijl het stipje op de horizon steeds kleiner wordt voelen we ons nu echt helemaal alleen. De ruigheid en echtheid van dit verlaten strand voelt overweldigend aan. We hebben zulke plekken nooit eerder gezien. We kwamen o.a. Voor de beestjes, maar dit is ook het Costa Rica dat we gehoopt hadden te zien.

Hierna komen we aan op de bestemming die we in gedachten hadden, een strand met een Natural pool. Dit strand bevindt zich in een baai van heuvels die bedekt zijn met groen. In de lucht vliegen elegante grote zwaluwachtige vogels met vleugels als die van een vleermuis. Deze vogels zijn op zoek naar een verse middaglunchuut de zee. In zee zit een grote zwarte rotspartij waar het water tegenop klotst. Lokale vissers trekken hun gammele kleine visserssloepjes in zee, vaak een teken dat het hoogtij is. En helaas is dit ook zo want de Natural pool wordt nog niet blootgelegd door de zee. Na een korte wandeling, genietend van het uitzicht en het geploeter van de vissers, besluiten we wat te gaan eten bij de "pizzahut". Dit is een echte hut hoog in een boom waar je onder het genot van vrolijk fluitende vogels met een rare dubbele kuif een pizzatje kunt eten.