Deel VI: Alajuela

Er staat weer een reisdag op de planning naar onze laatste bestemming, een bed & breakfast Linda Vista Montana in Alajuela. Deze ligt vlakbij het vliegveld, wel zo gemakkelijk gezien ons aanstaande vertrek. Alajuela is de derde grootste stad van Costa Rica en het ligt, als een soort buitenwijk, pal naast de hoofdstad San José. De stad ligt binnenlands, en ook wat hoger waardoor het er nog steeds warm, maar een stuk aangenamer aanvoelt. Een mooie overgang naar het koude Nederland. De manier waarop men hier in de Costa Ricaanse steden rijdt, komt een stuk gehaaster over dan op de rest van het eiland. Er is veel getoeter om je heen en je ziet een hoop snel optrekkende auto’s waarin, ondanks de iets lagere temperatuur, temperamentvolle Costa Ricanen achter het stuur zaten. Het verkeer is niet zo chaotisch als in Indonesie, maar wel een stuk opgefokter dan de Zuid Europa.

Maar voordat we in Alajuela aankomen, besloten we eerst langs een koffieplantage te gaan. Het land staat bekend om koffieplantages (wat wij niet wisten). Voor Costa Ricanen is koffie een dagelijkse drank op het menu, zoals bij ons melk is. In Costa Rica liggen de koffieplantages in hoger gelegen gebieden, het liefst nabij een vulkaan, want de lucht is hier koeler en de grond vruchtbaarder. Eerst laat de toergids, een dame die er uit zien als een koffieboerinnetje, zien hoe de groeicyclus van de koffieboon eruit ziet. Deze wordt geplant, groeit uit tot een plant, waaruit vervolgens jaarlijks de vele koffiebonen worden geplukt. Met haar partner maakt de toergids een leuk verhaal over het wel en wee van de koffie plantages. De planten zelf zijn helaas alweer leeg omdat alle bonen zo aan het einde van het seizoen eruit zijn geplukt. Daarna begint het echte werk, Richard (de koffieliefhebber van ons twee) krijgt een snelcursus fijnproeven zodat hij kan beoordelen of de koffie echt goed is. Om de aroma’s goed te kunnen proeven moet je een slokje koffie in één keer heel hard uit het kopje opslurpen (zzzzzpppptt!!). Dit blijkt nog best moeilijk, maar als je het eenmaal onder de knie hebt dan proef je de echte volle smaak van de koffie en eventuele andere ingrediënten die hieraan zijn toegevoegd! Als laatste worden we door de toergids gedropt bij de winkel waar we koffie kunnen kopen. De absurd hoge toeristenprijzen boven op de toch al dure Costa Ricaanse prijzen, doen ons snel afdruipen (10 euro voor 1 klein pakje koffie?). Maar goed, Nancy waardeert koffie nu toch iets meer dan alleen als een cafeïne booster.

Na de koffieplantage gaan we door naar onze Bed & Breakfast. We moeten even wennen aan, en schrikken zelfs een beetje van, de drukte in de stad. Dat zijn we niet gewend na al die tijd in the middle of nowhere te zijn geweest. We rijden ook nog eens verkeerd, en komen daardoor in een iets mindere buurt, bijna een sloppenwijk. Ondanks de krakkemikkige muren en daken van golfplaten, ogen de mensen die op straat rondhangen niet ongelukkig. Maar snel de deuren op slot en doorrijden. Gelukkig is het nog volop dag en dus licht, anders zou het hier misschien iets minder veilig kunnen zijn. Eenmaal bij de Bed & Breakfast aangekomen komt de rust je weer tegemoet, je hoort de drukte van de stad er niet. De plek wordt omringd door een grote tuin die volstaat met bloemen, planten en bomen met hier en daar een vogel of een vlinder. Je kijkt op een berglandschap dat langzaam omhoog gaat, met in de verte een vulkaan. Vreemd genoeg zien of merken we helemaal niets van de stad. Wat heerlijk rustig hier. De kleinschalige accommodatie wordt gerund door een Duitser die ook Nederlands spreekt omdat hij 8 jaar op Curaçao heeft gewerkt. We voelen ons best thuis hier.

De volgende dag bereiden we ons alvast verder voor op het Nederlandse klimaat dat thuis op ons staat te wachten. We gaan naar de 2700 meter hoge en nog actieve Poás vulkaan. Door de hoogte is het boven maar een graad of 15. Een kronkelweggetje naar de top leidt ons langs kleine dorpjes op de vulkaan, en het valt ons op dat er langs de straat haast overal aardbeien verkocht worden (hebben we niet eerder in Costa Rica gezien). Eenmaal geparkeerd vraagt Nancy aan Richard of hij een scheet gelaten heeft. Richard wilde Nancy net hetzelfde vragen want wat was die geur toch?!? We doen de deuren open en een walm van rotte eieren en zwavel komt ons tegemoet. Het is de vulkaan die zo erg stinkt! De klim naar boven duurt gelukkig maar 10 minuten over een geasfalteerde en goed aangelegen weg door het groen op de vulkaanheuvel. Gelukkig maar, want de lucht voelt voor ons steeds benauwder aan en we horen meer en meer toeristen om ons heen hoesten. We gaan er bijna zelf van hoesten. Eenmaal boven maakt het groen plaats voor een zwarte ronde krater van met een diameter van wel 400 meter. In dit enorme gat is het helemaal zwart, want er groeit niets. En in het midden… ligt een klein azuurblauw plasje waarlangs gas ontsnapt. Het is indrukwekkend dat deze krater nog in contact staat met het binnenste van de aarde! De gassen kronkelen omhoog en geeft een paar fraaie foto’s. Maar we besluiten toch maar niet al te lang te blijven rondhangen, want we zien een waarschuwingsbord dat je onwel kunt worden. De wind draait een paar keer, en de gassen gaan ook eens onze kant op. En het zuurstofgehalte is niet echt bepaald hoog.

De allerlaatste activiteit van de vakantie is de dierentuin. Eigenlijk vindt Nancy een dierentuin zielig, omdat beestjes in het wild moeten leven en niet in gevangenschap. En om nu in Costa Rica, het land van de grote flora & fauna, naar een dierentuin te gaan, klinkt een beetje tegenstrijdig. Maar we gaan toch, want Nancy wil nog graag Toecans zien (helaas hebben we die nog steeds niet in het wild gezien).
De dierentuin blijkt gelukkig een dierentuin waar beestjes ook worden opgevangen (dus niet alleen gevangen houden) en het is een broedcenter. Sommige dieren zijn, vaak door toedoen van mensen, gehandicapt geraakt en worden hier verzorgd om later weer vrij te worden gelaten. Zo zien we een Toecan wiens snavel eraf is geslagen door mensen, er hangen foto’s met deze toen erg zielige toekan erop. Er is via Facebook een inzamelingsactie geweest om hem de zorg te kunnen geven. Je zag foto’s van zijn verminkte snavel vroeger, zo had hij had nooit kunnen overleven in de natuur! Gezien hij gewend is aan mensen, komt hij dichtbij zodra hij ons hoort. Wat leuk, het is net alsof hij ons begroet en gezelschap wil houden! Maar nu we hem in het echt zien, zien we dat zijn snavel vergeleken met de foto weer wat extra is aangegroeid. Het is echt een hele mooie snavel met verschillende kleuren. Wellicht kan hij over een tijdje weer de natuur in.

Gezien er in Costa Rica gewoon veel dieren in het wild leven, en de dierentuin mooi is ingericht met veel bomen en planten, lijkt deze dierentuin half op een oerwoed. Bovendien lijken sommige dieren ook niet echt gevangen te zitten. Soms komen er zelfs wilde dieren voorbij lopen op de paden. In een hok vol met speelse eekhoortjes, zien we ook veel eekhoorntjes aan de buitenkant van het hok. Ze spelen met de eekhoorntjes die binnen zitten. Op de wandelpaden zien we o.a. een wilde leguaan, maar deze is zo tam dat hij (aarzelend) een hapje eet uit een blad die Richard voor hem houdt.  Dan besluit Richard even op een bankje te gaan zitten. Nancy ziet verschrikt dat er een enorme hagedis (2 meter!) vanuit de bosjes achter Richard verschijnt. Ze wil eigenlijk een foto maken, maar ze is versteend, want deze is wel heel eng en groot! Richard ziet het gezicht van Nancy en draait zich om. De hagedis is toch banger voor ons dan wij voor hem en hij schiet snel de bosjes in. Verderop lopen we langs een lege ruimte. Er staat een bord welk beestje erin zou moeten zitten. Heee! dat was die hagedis van daarnet. Haha! Hij loopt gewoon vrij rond dus. Deze dierentuin is gelukkig geen “gevangenis” dierentuin. De aapjes kunnen over de hekken heen, de ara’s kunnen wegvliegen als ze willen, maar ze blijven. We zien nog ergens een kapucijnaapje die voor de lol op een golfplaat springt als op een trampoline, ook hij kan over de schutting als hij wilt. Maar ze doen het niet. Deze dierentuin is toch een stuk vriendelijker dan de dierentuinen in Azie besluit Nancy.

We hebben er toch nog een hoop dieren gezien, die we in het wild niet hadden gezien, dus we sluiten het af met een goed gevoel.
De volgende dag is het helaas tijd om te vertrekken. We hebben enorm veel gezien en gedaan in 2 weken. We vinden dit een bijzonder land. De natuur is overweldigend, puur, authentiek en ruig. De mensen heel vriendelijk. We zijn echt blij dat we een auto hebben gehuurd en zelf hebben rondgetoerd. Hierdoor hebben we gewoon veel gezien van het echte land (ipv het toeristen gedeelte) en was het een avontuurlijke reis die we niet snel zullen vergeten!