Deel V: San Isidro - Esterillos

Ditmaal hebben we weer de bewoonde wereld opgezocht, er is leven om ons heen! Op onze route terug naar het noorden zijn we beland in Encantada hotel in Esterillos. Een hotel dat door kamers met een beetje een versleten look, hangmatten, relaxte muziek, en de wilde Pacifische oceaan in de achtertuin een beetje surfachtig aanvoelt. Sommige dingen zijn ietsje TE versleten: zoals de kraan op onze kamer, waaruit een extra straal aan de zijkant komt wanneer je hem aanzet. De douche die uitvalt, terwijl je met zeep in je haren staat, mieren en insecten die door de kieren van de kamer heen komen. Om te vertellen hoe we in dit (misschien een beetje crappy) hotel beland zijn, moeten we weer een stapje terug.

Het is de tweede dag in Sortisomnis en de wekker gaat maar net nadat alle natuurgeluiden samen met de opkomende zon zijn losbarsten. We haasten ons naar Sierpe, vanwaar we met de boot naar het natuurpark Corcovado worden gebracht. Dit park staat nog op het wenslijstje van Nancy, vanwege het authentieke karakter van het oerwoud. Manual Antonio was immers meer een toeristenpark. Dit is de real deal, het echte "Jungle Book"! Met de boot gaan door de "wetlands" van Sierpe, de grootste van Centraal Amerika en een beschermd gebied. Dit is de snelste weg om naar het Corcovado park te komen, of je zult via bumpy en dirt roads 4 uur lang moeten rijden. Nancy voelt zich meteen thuis op de boot. Heerlijk, die wind door haar haren, zon op het gezicht en water dat klotst tegen de boot! Richard die liever letterlijk met beide benen op de grond staat, vindt het daarentegen maar niets. Tijdens de tocht door de mangroves vliegen voor het eerst twee rode ara's over ons heen. Deze grote papegaaien blijven levenslang bij elkaar, en vliegen dus altijd samen. Niet voor niets staat de ara in Costa Rica symbool voor trouwheid. De vogels zijn echt enorm als ze hun vleugels spreiden, en het is indrukwekkend en fascinerend om ze zo in de vrije natuur boven je te zien vliegen.

Maar het mooiste moet nog komen... Zodra we de mangroves uit zijn, begint de open zee. Je ziet voor je hoe het rustige water wordt opgeslokt door de wilde en onstuimige golven van de oceaan. De wind zorgt voor buitengewoon hoge golven. De kapitein van de Perla del Sur vaart dapper heen en weer, wachtend op het ultieme moment waarop de zee iets rustiger, en dus te trotseren is. Het lijkt eindeloos te duren voordat we er door heen kunnen. Richard wordt steeds rustelozer en voelt zijn maag opkomen door het heen en weer geschommel van de boot. Maar Nancy geniet met volle tuigen en is gefascineerd door de kracht van de natuur die zich voor haar openbaart. Na een half uur is het moment daar. De kapitein stuurt het bootje met de punt haaks op de golflijn, en "vamos", hij jaagt hem met volle vaart de open zee op. We klotsen met ons kleine bootje tegen een wat lagere, maar nog steeds stevige golf de lucht in, en happen wat water mee. Het was even billenknijpen voor Richard (Nancy juicht juist JOEHOE! van plezier), maar de kapitein heeft ons over de golven heen geloosd. Na een tocht van nog een half uur op open zee, meren we aan op het vaste land vlak voor het Corcovado park. De natuur is er meteen al ongelooflijk mooi en ongerept: grote rotsen, een jungle, en een verlaten strand. De bruine kleur van het strand maakt het plaatje compleet, het geeft de natuur het wilde "Jungle Book" karakter in vergelijking met de witte, "relax" stranden die we in Azië hebben gezien.

We steken met onze blote voeten een riviertje over en trekken onze hikingschoenen aan, klaar om met 7 man de jungle in te gaan. De gids vertelt ons achter hem te blijven lopen, en goed op te letten, er zijn namelijk ook (dodelijke) slangen en giftige kikkers. Door de wilde zee hebben we wat tijd verloren, dus we kunnen maar anderhalf uur de jungle in. Desondanks zien we genoeg in de korte tijd: vijgenbomen die meters uit elkaar staan, maar wiens wortels naar elkaar toegroeien en in elkaar zijn opgegaan. Beide bomen voeden zich via dezelfde wortels (wordt symbiose genoemd). Verder zien we nog een groep spinnenaapjes en de brulapen horen we nu niet alleen, maar we zien ze ook. Verder zien we een giftige kikker, een blaadjeswerpende vogel (deze is zo speciaal en zeldzaam dat sommige mensen hiervoor speciaal naar Costa Rica komen), een wilde kalkoen, een coati (familie van de wasbeertjes), een luiaard, en nog wat overvliegende ara's. We sluiten het bezoek af met een behoorlijke hike naar een waterval. We plonsen in het heerlijke frisse en schone bergwater, een welverdiende verkoeling! Want de temperatuur en luchtvochtigheid zijn hier heel erg hoog en de straaltjes druipen van je lichaam af na zo'n hike.

We gaan weer het bootje in en op de terugweg varen we een dichtbegroeide mangrove in. Er past maar 1 bootje door het smalle water. De dichte begroeiing maakt het wat donkerder, koeler, en het is heel stil om ons heen. Je hoort alleen de zacht ronkende motor van het bootje en in de verte de zee. De gids laat ons wat krabben zien die aan de bomen zitten. Whoeps, de krab die hij heeft gepakt, bespringt een van de toeristen. Niet in mij broek! roept hij in het Frans. We krijgen de ondeugende krab met zijn allen te pakken, en de gids zet hem snel weer terug op de boom waar hij hoort. We varen verder de stilte in als een groep eekhoornaapjes ons komt bekijken (CHECK! We hebben nu alle 4 de aapjes gezien die op Costa Rica leven!). Hierna zien we nog een hoop tropische vogels, wiens namen we niet meer hebben onthouden. Als mooie afsluiter van het Jungle Book avontuur zien we nog 3 koppeltjes ara's in de verte vliegen.

De volgende ochtend verlaten we het Rémy huisje, naar het noordelijker gelegen surfhotel. Tijd om wat te chillen, en heerlijk op het rustige strand bij te komen van de afgelopen dagen vol activiteiten en de prachtige indrukken die we hebben opgedaan. We hebben een speciale lantaarn op de kamer, dus we maken onder een heldere sterrenhemel een nachtwandeling over het frisse strand, dat door een teruggetrokken oceaan tot ver te bewandelen is. Laten we niet te ver gaan zegt Richard, die het toch wel eng vindt om de zee niet te kunnen zien. Waarom dan, vraagt Nancy die heerlijk nachtelijk pootje wil baden in de zee. Nou dadelijk komt er een tsunami, en die zien we niet aankomen zegt Richard, die zich op hetzelfde moment beseft hoe onnozel dit klinkt, want als je een tsunami aan ziet komen dan betekent dit dat je 9 van de 10 keer al te laat bent. Dan maar wat dichter bij het water waar we, zoals de hotel eigenaresse ons verteld heeft, schildpadden hopen te spotten. We zien wel twee soorten krabbetjes en genieten van het geluid van de zee (Nancy tenminste), maar er zijn helaas vanavond geen schildpadden.

Zoals gezegd lassen we voor onszelf een stranddag in. We kiezen een strand dichtbij Manuel Antonio. De zon is hier zeer fel, het lijkt wel feller dan in Azië. Daarom zoeken we een lekker plekje aan het begin van het zand in de halfschaduw onder de bomen aan de weg die langs het strand helemaal doorgaat naar het nationale park. Dat het hier wat toeristische is blijkt o.a. uit de verkopers die al slenterend over het strand van alles aanbieden. We klagen niet, maar doen hier vrolijk aan mee door bij de eerste verkoper 2 lekkere verkoelende kokosnoten te kopen. Tegen het einde van de middag aan komt de zee steeds dichterbij en worden de golven hoger. Richard neemt nog één duik in zee voor op de foto met wel vier meter hoge golven. In een moment van onoplettendheid neemt een hoge golf onze handdoeken mee! Richard sprint er als Baywatch achteraan en is net op tijd om onze handdoeken te redden. We sluiten onze relaxdag af door weer bij het vliegtuig restaurant te eten, van het uitzicht te genieten en dit verslag te schrijven.