Deel II: Costa Rica, La Fortuna & Guanacaste

Terwijl we het eerste gedeelte van ons avontuur schreven op een regenachtige middag in La Fortuna onder vogelgezang, zitten we nu onder een heldere sterrenhemel, met het gedruis van de golven van de Pacifische Oceaan op de achtergrond. We zijn wel op een heel bijzondere, afgelegen lodge beland, La Colina Pura Vista, gerund door een Frans gezin. Was de vorige lodge kleinschalig, dan is deze dat al helemaal. Er zijn hier maar twee houten chaletjes, met plek voor twee stelletjes (en wij zijn de enige op het moment). Hoe we hier in the middle of nowhere zijn beland was nog een heel avontuur. Maar daar komen we zo.

Eerst weer even terug in de tijd. Na ons middagje schrijven, is het gelukkig weer droog. We besluiten op aanraden van de lodge manager de mooiste hotspring in la Fortuna (volgens zeggen zelfs van heel Costa Rica) te bezoeken: Tabacon hotsprings (een waterbron die opgewarmd wordt door de lava in de Arenal vulkaan). Alhoewel Richard helemaal niet van spa's houdt, heeft hij zich over laten halen door het mooie verhaal van de manager. En gelukkig maar, want het bleek een unieke ervaring te zijn. Vele bronnen in het het natuurpark worden gevuld met door lava opgewarmd water. Dit water loopt op een natuurlijke wijze, met watervallen, over van bron naar bron. De stoom stijgt op tussen de bomen in de koele lucht. Tussen de bomen door liggen wandelpaden met hierlangs allerlei exotische planten en bloemen. In sommige bronnen waan je je echt in de natuur, gezien de wortels van de bomen zelfs in de bron geworteld zaten. De regenachtige middag maakte dat er een heerlijke buitentemperatuur was, als welkome afwisseling op het warme water. Nancy voelt zich daarna als een washandje en Richard heeft als een roos geslapen die nacht.

De volgende dag is een reisdag, maar eerst staat een tour met vier activiteiten gepland. We zoeven vandaag via 9 kabelbanen door de jungle, dalen langs een rotswand af naar een rivier, ontmoeten een originele bewoner van Costa Rica en rijden ter paard terug naar het begin. Vooral het zoeven door de jungle ("canopying") is een hele ervaring, want je gaat met 45 km/u over, of dwars door, de boomtoppen van het oerwoud heen. Tussen het ervoor zorgen dat je de overkant haalt, probeer je ook nog vanaf 200 meter hoogte te genieten van het uitzicht. Het langs een rotswand afdalen is wel leuk, maar niet spectaculair. Maarja, dat is te verwachten als je al eerder aan de euromast op 200 meter hoogte aan een touwtje hebt gebungeld. Het paardrijden levert mooie foto's op met ons te paard voor de Arenal vulkaan, welke zich voor het eerst deze dagen helemaal tot aan de top niet meer verschool achter de wolken. Wat een prachtig uitzicht! De paardengids zet de vulkaan in een ander daglicht door het een tijdbom te noemen. Hij vertelt nog dat hij tijdens de laatste uitbarsting vier jaar terug, buiten op een stoeltje met een bbq naar de prachtige uitspuwende lava zat te kijken (hij woonde immers nog geen km van de vulkaan). Maar hij maakt zich wel een beetje zorgen dat de lava bij toekomstige uitbarstingen niet te ver zou komen...

Van die uitbarstingen zullen wij geen last hebben, want wij gaan die middag door naar bestemming 2, Samara: een vier uur durende rit. Na die vier uur zochten we, moe van de reis, de exacte locatie van het hotel op, en dit bleek tot onze schrik 40 km verderop te zitten, een 2 uur durende rit. Gps les nr 2: kijk eerst eerst goed waar je écht heen moet. Voor de zekerheid vragen we agenten de weg, en die geven aan dat we het met onze 4x4 auto "binnendoor" in 1 á 2 uur moeten redden. Challenge accepted! Doorrijden dan maar, terwijl de zon bijna helemaal onder is. Richard ziet op de navigatie een mogelijke shortcut, en we gaan ervoor, denken we... Een weg met kuilen en stenen ontpopt zich voor ons, en terwijl we hier overheen rijden vormt zich een grote zandwolk achter ons. De auto hobbelt flink op en neer, piept aan alle kanten, maar hij kan het hebben. Met het laatste zonlicht gaat het redelijk, tot we aankomen bij een bijna drooggevallen rivier. In de rivier staat een auto met zijn motorkap open, en verderop in de rivier zien we 2 grazende koeien. Is deze shortcut überhaupt wel een weg, en komen we niet vast te zitten? Gelukkig gaat een andere auto ons voor, en wij doen zijn trucje na. Langs de rotswand, hopende niet in het water weg te glijden, en erna zo veel mogelijk door de droge plekken in het water. Pfwieuw dat is gelukt, maar het is nu wel helemaal donker.

Richard's handen plakken inmiddels van het zweet aan het stuur vast, dus hij zet de airco een standje hoger. Niet wetende dat het ergste deel van de rit nog zou komen. De kuilen en stenen worden groter, dus de auto stuitert harder. Ook de bochten worden scherper, en we rijden scherpe berghellingen op en af. Naast ons grootlicht dat inmiddels aan stond was het verder pikkedonker. Aan de ene kant een bergwand, en aan de andere kant een ravijn. Er zijn 15 minuten sinds de agenten verstreken, en nog 30 volgens de gps te gaan. Nu komen die "ervaringsuren" Colin McRae rally racing op de PlayStation goed van pas. Richard krijgt de draai te pakken en na enige tijd wordt de zandweg met kuilen en bochten minder ruw. Dit was de beste adventure tour ever, en hij kostte niets. Eindelijk een toegangspoort van onze bestemming, en toen kwam er 1 laatste uitdaging. De meest bumpy road ever in een dichtbegroeid oerwoud, met een enorme helling omhoog. Uiteindelijk hebben we het met de vierwielaandrijving gered. Wat we daar aan zouden treffen weten we nog niet, want het is pikkedonker. Pas de volgende ochtend zou echt blijken dat dit kleine paradijsje het allemaal meer dan waard was...