Deel IV: Parrita - San Isidro

Dit stuk van ons avontuur schrijven we vanaf een een verlaten plekje hoog op een berg. Kilometers ver is alleen maar groen te zien, met nog verder de zee. Er tussenin zien we een teken van beschaving, er brandt verlichting in een klein dorp. De enigen die ons eraan herinneren dat we niet totaal verlaten zijn, dat zijn de krekels om ons hutje op de berg, die hun avondlied zingen. Maar eerst weer terug in de tijd...

Vandaag is een reisdag, we verruilen het noordwesten voor (nog steeds) de Pacifische kust in het midden van het Costa Rica, we rijden naar het Resort Cocomar in Parrita. Navigeren lukt in het land zonder adressen steeds beter, en we hebben de eindbestemming in één keer juist ingevoerd. Helaas stuurt de gps ons naar een veerdienst die tijdelijk niet vaart doordat hevige wind en golven de dock waar de boot aanmeert kapot hebben geslagen. Omrijden dan maar. Het wordt een rit van in totaal vijf uur en deze gaat voor een groot deel over de Pan-American higway. Een "snelweg" door alle landen in noord, midden en zuid Amerika. In Costa Rica is dit een, voor locale begrippen, erg goede weg die ook nog eens langs de kust gaat, dus je kunt lekker genieten van het uitzicht. Kijk die mooie zee eens, zegt Nancy. O nee kijk maar niet voegt ze snel toe, let op de weg! Want er zijn veel heuvels, bochten, inhalende tegenliggers, auto's die op gevaarlijke plekken stilstaan en Costaricanen met een hele rare en andere rijstijl dan wij Hollanders. We maken nog een korte stop bij de "crocodile bridge", een brug over een rivier met krokodillen.

Het is al donker als we in Cocomar aankomen. Een hotel gerund door "ein pünktliche Deutscher" die geassisteerd wordt door de altijd vriendelijke en energieke Amerikaan, Chad. Lang niet zo kleinschalig als de vorige lodge, maar gelukkig ook geen gigantisch massahotel. 's Avonds eten we bij een lokaal restaurantje vlakbij het hotel. Direct als we gaan zitten worden we van alle kanten belaagd door muggen. Richard schiet in de verdediging door zichzelf te gaan meppen, dat Voorde locals (die nergens last van schijnen te hebben) een raar gezicht is. Nancy kiest de tegenaanval, pakt haar spuitflesje DEET en begint in de rondte te sprayen. Richard die normaal nooit geprikt wordt en dus ook geen DEET nodig heeft, smeert zich ook maar in. Maar zelfs dat werkt niet helemaal, dus na de maaltijd druipen we snel af terug naar het hotel.

Op de terugweg zien we ineens superveel krabbetjes die willen oversteken naar het strand. Nancy roept "NÉÉ opzij", en Richard ontwijkt met zijn rechter voorwiel een krab (maar rijdt er aan de linker kant twee dood). Richard probeert ze te ontwijken, maar het zijn er te veel om met beide wielen te ontwijken. Aan de rechter kant zorgt Richard dat hij ze mist, dus Nancy denkt dat alle krabben het overleefd hebben (tot nu!). Crab cemetery, doopt Richard de tot nu toe naamloze weg. Terug in het hotel vertelt de Duitser dat de muggen altijd komen met volle maan, na twee dagen zijn ze weer weg. Wil nu net het geval dat wij er slechts de komende twee dagen zitten...

De volgende dag gaan we naar het natuurpark Manuel Antonio. We gaan het park in met het idee dat er we zelf genoeg dieren zien, want volgens zeggen moet je gewoon omhoog kijken als iedereen omhoog kijkt. Maar na een half uurtje komen we tot de conclusie dat er toch een tourgids nodig hebben, want andere toeristen roepen "ohhh" en "ahhh" terwijl ze door de telescoop van een gids heenkijken, maar wij hebben nog geen beest gezien. Als we teruglopen naar de ingang, treffen we net een gids aan. Nancy is helemaal blij als ze voor het eerst een luiaard hoog in de boom ziet hangen door de telescoop. Andere dieren die we zien zijn een bananenspin, hert, jesus christ hagedis (hij heet zo omdat hij op water kan lopen), kapucijnaap, eekhoorn aapje, kikker, vleermuis en een gecko. Het lijkt hier net of de diertjes naar de toeristen kijken in plaats van andersom, ze kijken in ieder geval goed in de camera of ze zijn heel fotogeniek. Nancy is helemaal happy: we hebben wat typisch Costa Ricaanse beestjes gespot en gefotografeerd. Met een glimlach op haar gezicht, terugkijkend naar de fotogenieke beestjes op de camera, sluiten we het bezoek aan het park af met een strand in een baai. Ondanks het hoge toeristengehalte, is het strand schoon en ziet het er prachtig uit. Het water is er warm en rustig (daar houdt Richard van). We gaan niet tegelijk de zee in, want we zijn gewaarschuwd door een vriend: aapjes en wasbeertjes zijn de grootste dieven in Costa Rica: ze gaan er zo met je slipper, of andere spullen vandoor.

We sluiten de dag af in een bijzonder restaurant, "El Avión" (het vliegtuig). Het eten is er bijzonder lekker, maar dat is niet het enige fraaie aan dit restaurant. Dit restaurant heeft namelijk een neergestort vliegtuig opgekocht, en hoog op een bergheuvel gestald alsof het vliegtuig daar op de heuvel gecrasht is. Het jongetje in Richard komt naar boven als hij meteen zijn piloten(zonne)bril opzet, de cockpit in duikt, en met de stuurknuppel in zijn hand het instrumentenpaneel aanschouwt vanuit de officiersstoel. In dit restaurant hebben we een fantastisch uitzicht op de Pacifische oceaan en de jungle onder ons. We ruiken de geur van de bomen die samengaat met de frisse en aangename lucht van de avondzee. Terwijl de zon ondergaat, en langzaam verandert in een rode vuurbal kleurt de horizon boven de oceaan oranje. Menig aapje zien we vrolijk slingeren van de ene naar de andere boomtop. Met een voldaan gevoel van het eten en het mooie uitzicht stappen we onze auto in terug naar het hotel.

Omdat we het "Pura Vida" gevoel helemaal te pakken hebben, hebben we de resterende hotels geannuleerd. We gaan op de bonnefooi en bekijken per dag waar we zin in hebben. Dit is ook wel om de reistijden te beperken, want we zitten best wat uurtjes in de auto. Als we met het tempo van de afgelopen dagen verdergaan zijn we als we thuiskomen weer aan vakantie toe. We zetten onze reis voort naar Sortisomnis, tussen Uvita en San Isidro. Onderweg snuiven we in de buurt van Palmar Norte nog wat cultuur op bij "Los bolas" (de bollen). Deze bollen zijn tussen 300 en 1500 na Christus gemaakt door de originele bewoners van Costa Rica, de "Indigenus". Het is indrukwekkend om te zien hoe men in die tijd met handgereedschap tot wel 98% symmetrische bollen uit steen heeft kunnen houwen. Degene met de hoogste politieke of sociale status kreeg de meeste en grootste bollen. We zien een veld vol met bollen, Richard gaat even op de grootste bol zitten en neemt de omgeving tot zich.

Dan gaan we opweg naar de lodge Sortisomnis. Volgens internet een prachtige lodge, helemaal verlaten op de top van een berg met een prachtig uitzicht op de oceaan. Wederom geen adres van dit hotel, dus we proberen de coordinaten in de GPS maar. Op een gegeven moment geeft de GPS ons de opdracht "verlaat hier de weg"!?! Nu zijn we al veel gewend, maar de stijle berg af hobbelen tussen bomen en over rotsen vinden we wel iets te extreem. Bovendien weten we niet zeker of onze 4x4, waarvan ieder schroefje na onze stuiteravonturen weer vastgedraaid moet worden, dit wel aankan. Omrijden dan maar... We belanden hoog in de bergen, zo hoog dat we op de bergtop rijden. Van beide kanten zien we een vallei! We vinden het prachtig maar toch iets te "Rémy". De lodge zelf is ook behoorlijk Rémy. Een eenvoudig hutje met een bed, wc, douche en een ventilator. Heb je iets nodig? Dan even verder naar boven rijden naar het manusje-van-alles van de lodge. Hij is masseur van de spa, ontvangt gasten, bezorgd je ontbijt, oftewel... Hij is het enige, helaas alleen Spaanssprekende aanspreekpunt op de eenzame berg, 35 minuten verwijderd van eerste tekenen van beschaving. En nu we hem nodig hebben omdat de WiFi het niet doet, is hij nog weg ook!

Deze Remies gaan nu maar vroeg slapen, want er is absoluut niets te doen in of buiten de hut (pikkedonker en te veel exotische nachtdieren!) en we moeten toch vroeg op voor een jungle tocht in het National Park Corcovado.